مسافر خسته شب

با دويست و چند استخوانم دوستت دارم و چند سال بايد بگذرد تا استخوانهاي آدم بپوسند، و هَمه چيز را فراموش كنند، با من بگو قلبها فراموش كارترند يا استخوان ها... پ.ن: چهار حرفی عزیزم، برای من همه چیز ت مسافر خسته شب...

من به خودم و قلبم يک مشت كلمه بدهكارم. بدهكارم كه برات بنويسم از اينجايي كه من وايستادم دلتنگي از نوک انگشت پام شروع كرده خوردنم، انگاري كه من كاغذ باشم، دلتنگي موريانه. من طلا باشم دلتنگي جيوه. من پل مسافر خسته شب...